sobota, 27 sierpnia 2016

Wyspy Niua - [3] - Niuafoʻou

Niuafoʻou

Wyspa wulkaniczna w kształcie pierścienia o powierzchni 15 km kwadratowych. Wyspa jest zamieszkana przez około 650 mieszkańców (stan z 2006). Niuafoʻou posiada lotnisko.

Mapa wyspy
Inne nazwy wyspy to Good Hope ("dobrej nadziei") czy wyspa Tin Can ("puszka"). Druga nazwa pochodzi z czasów kiedy poczta na wyspę była dostarczana w puszce. Listy zapakowane w uszczelnioną puszkę były wyrzucane za burtę z przepływającego statku (ze względu na brak miejsca do lądowania). Pływak wyłapywał puszkę i dostarczał ją na wyspę. Od 1983 roku rząd Tonga wydaje specjalne znaczki pocztowe z Niuafoʻou.

Znaczki z Niuafoʻou

Najwyższym szczytem wyspy jest Piu Ofahifa (213 metrów).

Centrum wyspy zajmuje jezioro kraterowe - Vai Lahi, szerokie na prawie 5 kilometrów i głebokie na 84 metry. Na jeziorze znajdują się trzy wyspy. Oprócz tego w zachodniej części wyspy znajduję się drugie, mniejsze jezioro - Vai Siʻi (lub Vai Mataʻaho). 

Vai Lahi

Wyspa została odkryta dla Europy przez wyprawę holenderską w 1616 roku.
Obecnie wulkan jest uśpiony, ale południowe i zachodnie strony wyspy pokryte są czarną lawą pochodzącą z wcześniejszych erupcji.  Potoki lawy wypływały ze szczelin na zewnętrznym zboczu kaldery niszcząc wioskę Ahau w 1853 (śmierć poniosły 25 osoby) i wioskę Futu w 1929. Po tym jak Angaha została zniszczona przez lawę w 1946, rząd ewakuował 1300 mieszkańców na wyspę Eua, gdzie część z nich (lub ich potomków) żyje nadal. W 1958 około 200 uciekinierów powróciło na Niuafoʻou.

Erupcja wulkanu z 1943 roku

W styczniu 2002 wyspa ucierpiała z powodu cyklonu Waka, który zniszczył wiele domów, zginęła również jedna osoba. 

Zdjęcie satelitarne wyspy

Zmiana liczby ludności od 1917 roku 
                       1917    1200 (szacunkowo)
1939    1378
                       1946    1300 (szacunkowo)
                       1959    250 (szacunkowo) 
1966    599
1976    678
1986    763
1996    735
2006    646

środa, 24 sierpnia 2016

Wyspy Niua - [2] - Tafahi

Tafahi

Zdjęcie satelitarne wysp - Tafahi (mniejsza) i Niuatoputapu (większa)
Inne nazwy wyspy to Cocos Eylant (Wyspa kokosowa) lub wyspa Boscawen.

Jest to mała wyspa o powierzchni 3,4 km kwadratowych. Najwyższy szczyt to Piu-ʻo-Tafahi, który wznosi się na wysokość 560 metrów nad poziomem morza. Sama wyspa stanowi stratowulkan. Gleby są tu doskonałe do uprawy kavy [1] i wanilii. Mieszkańcy zajmują się głownie uprawą tych roślin. Wyspę zamieszkuje 69 mieszkańców (dane z 2001 roku). Na Tafahi znajduję się szkoła podstawowa.
W bezchmurne dni, ze szczytu wyspy można zobaczyć Samoa.

Tafahi
Wyspa została odkryta dla Europy przez wyprawę holenderską w 1616. Zgodnie z zapiskami załogi, mieszkańcy byli przyjaźni i chętnie wymieniali orzechy kokosowe i korzeni roślin jadalnych na gwoździe i koraliki. Ale ponieważ nie było tam odpowiedniego miejsca to zakotwiczenia, statek ruszył w kierunku wyspy Niuatoputapu.

Holendrzy na wyspie - 1616
Obecnie na wyspie używa się języka tonga. Ale do dziewiętnastego wieku obie wyspy - Niuatoputapu oraz Tafahi musiały mieć swój własny język. W 1835 misjonarz Peter Turner, w drodze na Samoa, zatrzymał się na Niuatoputapu i zauważył że jest tam wielu 
Samoańczyków.

Tafahi

[1] Kava - polska nazwa : pieprz metystynowy (Piper methysticum)


niedziela, 21 sierpnia 2016

Wyspy Niua - [1] - Niuatoputapu

Wyspy Niua - jedna z dzielnic królestwa Tonga. Najbardziej na północ wysunięta grupa wysp w królestwie. Zamieszkuje je około 1300 mieszkańców. Całkowita powierzchnia trzech wysp to 72 km2

W skład grupy wchodzą :
Niuatoputapu
Tafahi 
Niuafoʻou
Mapa Tonga z północną grupą wysp Niua

                                                            Niuatoputapu  
Nazwa może być przetłumaczona jako "Święta wyspa". Stare nazwy europejskie to wyspa Traitors albo wyspa Keppel. Powierzchnia wyspy to 18 km². Niuatoputapu jest oddalona o około 300 km od grupy wysp Vava'u oraz około 9 km od najbliższej jej Tafahi. Wokół wyspy znajduje się kilka przybrzeżnych wysepek (Największe to Hunganga, Sikalha'a, Hakautu'utu'u, Tavili). Wyspę zamieszkuje około 950 mieszkańców. W przeszłości mieszkańcy posługiwali się językiem Niuatoputapu (który był zbliżony do samoańskiego), natomiast obecnie w użyciu jest język tonga. Na wyspie znajdują się trzy osady: Hihifo, Vaipoa oraz Falehau. Niuatoputapu posiada również lotnisko.


Stara mapa Niuatoputapu oraz Tafahi.


Najwyższy szczyt na wyspie wznosi się na wysokość 157 metrów. Jest to pozostałość po wulkanie, który wybuchł trzy miliony lat temu. Wyspa jest otoczona rafą, wyniesiona, i w większości pokryta przez pyły wulkaniczne, na których wykształciły się żyzne gleby. 

Widok ze szczytu na wyspę Tafahi, rafę i pola uprawne.
Władcy wyspy wywodzili się z dynastii Ma'atu. Zgodnie z legendą, jeden z jej dawnych członów został bożkiem - rybą Seketoʻa. 
Wyspa została odkryta przez Europejczyków w 1616 roku (holenderska wyprawa pod dowództwem W. Schoutena i Jacob Le Maire). 
29 września 2009 roku Niuatoputapu została poważnie dotknięta przez trzęsienie ziem jak i powstałe w jego wyniku wysokie fale . Duża część budynków została zniszczona, zginęło 9 osób. 

         Mapa wyspy    



piątek, 19 sierpnia 2016

Mężczyzna który poślubił delfina - Legenda z Tuvalu

Zdjęcie satelitarne wyspy Niutao, Tuvalu

Najbardziej rozpowszechnionym delfinem na Tuvalu jest Butlonos, który  często pływa przy brzegu i wewnątrz laguny. Historia ta, związana z tym rodzajem delfinów, pochodzi z wyspy Niutao [1]. Jest to legenda o młodym człowieku, który poślubił delfinicę.

Człowiek ten miał plantacje młodych palm kokosowych. Pewnego poranka spostrzegł, że niektóre z jego młodych drzew są ścięte. Historia powtórzyła się kilka tygodni później.

Człowiek ten zaczął badać kto mógł to zrobić, ale niestety nie znalazł intruza, który niszczył jego młode kokosy. Kilka tygodni później wydarzyło się to ponownie, ale tym razem mężczyzna zorientował się, że dzieje się to zawsze podczas pełni Księżyca.

W czasie następnej pełni, tuż przed zachodem słońca, schował się on na plantacji. Po tym gdy ujrzał wznoszący się Księżyc nad horyzontem, usłyszał on głosy młodych kobiet i mężczyzn. Przybyli oni do jego plantacji i zaczęli obcinać liście. Mężczyzna ujawnił się i zaczął krzyczeć na nich, ale młodzi ludzie pobiegli tylko w stronę plaży. Zaczął on podążać za nimi i udało mu się chwycić jedną z kobiet. Reszta z nich uciekła wprost to morza, zmieniając się w delfiny, z chwilą zanurzenia się w wodzie.
Młoda palma kokosowa

Młody człowiek wziął kobietę do wioski i poślubił ją. Para miała dwóch synów. Pewnego dnia, kobieta poważnie zachorowała i powiedziała mężowi, że chce odwiedzić jej rodzinę w morzu. Pożegnała się ona z dziećmi, i poszła w stronę morza, zmieniając się w delfina kiedy tylko weszła do wody. Następnie popłynęła ona w stronę grupy delfinów oczekujących jej w oddali.

Jej dwoje synów wyrosło na silnych i inteligentnych ludzi. Zostali oni najlepszymi rybakami na wyspie, gdyż ich matka nauczyła ich w jaki sposób łowić ryby.

Butlonos












[1] Wyspa Niutao - koralowa wyspa w archipelagu Tuvalu, zamieszkała przez około 600 mieszkańców. Powierzchnia: 2,53 km²

Legenda pochodzi ze strony: http://www.tuvaluislands.com/legend-dolphin.htm

środa, 17 sierpnia 2016

Znaczki pocztowe z Tokelau - kultura i życie codzienne 2004 - 2015

2004 - Turystyka

2008 - Turystyka

2008 - Wystawa znaczków

2009 - Kościoły, tłumaczenie Biblii

2012 - Widoki

2014 - Rzemiosło

2014 - Łodzie
                         

2014 - Tydzień języka Tokelau

2015 - Tradycyjne rybołówstwo 

2015 - Tydzień języka Tokelau

niedziela, 14 sierpnia 2016

Znaczki pocztowe z Tokelau - kultura i życie codzienne 1985 - 2003

1985 - Budynki

1986 - Szkoły i szpitale

1987 - Sporty lokalne

1988 - Polityka

1988 - Boże narodzenie

1989 - Łodzie 

1990 - Rzemiosło 

1990 Rzemiosło 

1991 - 150 rocznica pierwszego znaczka pocztowego

1994 - Rzemiosło


1997 - Komisja Południowego Pacyfiku

1999 - Wystawa znaczków w Melbourne

2000 - Wystawa znaczków w Londynie

2001 - Krajobraz 

2003 - Wystawa znaczków w Wellington 






sobota, 13 sierpnia 2016

Znaczki pocztowe z Tokelau - kultura i życie codzienne 1948 - 1984

1948 - Mapy atoli, widoki

1969 - Fakty historyczne 

1970 - Odkrywcy (ich statki) poszczególnych atoli

1971 - Rzemiosło 

1972 - 25- lecie Komisji Południowego Pacyfiku

1976 - Życie codzienne

1978 - Wyścigi łodzi

1979 - Sporty

1980 - Sporty wodne

1981 - Sporty

1982 - Rękodzieło

1982 - Wędkarstwo 

1983 - Transport

1983 - Gry

1984 - Kopra